Recenzja wyd. DVD filmu

Doskonałe popołudnie (2005)

Muszę się przyznać, iż po płytę "Doskonałego popołudnia" sięgałem z duszą na ramieniu. Polski film, do tego poruszający sprawy życiowych szans młodego pokolenia i rozliczający z osobistych osiągnięć pokolenie "Solidarności"? Toż to zdawało się być gotowym przepisem na porażkę dekady. Tymczasem, ku swojemu zaskoczeniu, zamiast bełkotu i patosu otrzymałem niezły filmik z całkiem sympatycznymi bohaterami. Nie znaczy to wcale, że film nie mógł być lepszy, bo mógł. Mam nieodparte wrażenie, że Przemysław Wojcieszek nie do końca ufał samemu sobie i postanowił połączyć w jeden dwa kompletnie różne filmy, by i wilk był syty i owca cała. Tymczasem formuła "dwa w jednym" nie zawsze się sprawdza i choć "Doskonałe popołudnie" okazało się obrazem udanym, to jednak oddzielnie każda z zawartych w nim opowieści miała znacznie większy potencjał. Pierwszy "film" to nieco sentymentalny dramat obyczajowy o dwójce dojrzałych osób, które po latach spotykają się ze sobą. W czasach "Solidarności" jako młodzi ludzie Maria i Andrzej spotkali się ze sobą i zakochali. Ona pochodziła z rodziny inteligenckiej, on robotniczej. Póki trwał socjalizm, trwała i ich miłość, lecz po przełomie 1989 roku wszystko się zmieniło. Konflikty doprowadziły do rozstania. Teraz za sprawą ślubu ich syna, po 12 latach przerwy spotykają się ponownie. Dawne uczucie, ale i wspomnienia ran, odżywają. To był znakomity pomysł na skromny filmik oparty o dialog i wyraziste kreacje aktorskie. Za każdym razem, kiedy Stuhr i Dobrowolska pojawiają się na ekranie, miałem poczucie, że mógłby z tego powstać film na miarę "Przed wschodem słońca", tyle że z dojrzalszymi bohaterami. Gra wspomnień, antagonizmów, dynamika przyciągania i odpychania. To wystarczyło Linklaterowi, a później i Delpy. Powstaje zatem pytanie dlaczego Wojcieszek na tym nie poprzestał. Może obraz nie byłby tak 'popcornowy' jak teraz, miałby jednak szansę na status kultowego. Drugi 'film' to historia trójki młodych osób, którzy poszukują sposobu na życie. Pragną pójść własną, nietypową drogą, lecz zarazem potrzebują materialnego bezpieczeństwa. Ich ideały w kraju, gdzie marzenia rozprysły się o bruk, walczą z bezwzględnymi prawami rynku. Dwójka z nich właśnie stanąć ma na ślubnym kobiercu i presja 'ustatkowania się' niczym miecz Damoklesa wisi nad nimi, grożąc tragiczną śmiercią ich pasji i nadziei. Ta część – z Czarneckim, Czeczotem i Popławską – ma znacznie lżejszy ton. To komedia obyczajowa ze społecznym zacięciem przywodząca na myśl produkcje brytyjskie jak "Goło i wesoło". Dowcip jest lekki, nieinwazyjny, lecz budujący ciepłą atmosferę. Bohaterowie są sympatyczni i widz łatwo im kibicuje. I znów historia tej trójki wystarczyłaby na realizację dobrego filmu komediowego. I znów ma się wrażenie, że reżyser nie do końca sobie ufał. Na szczęście dla widza, całość udało się reżyserowi skompilować całkiem sprawnie. Schizofreniczna dwoistość narracji ma swój urok, o co być może chodziło twórcom. Nie ma więc co płakać nad rozlanym mlekiem i pozostaje cieszyć się tym, że "Doskonałe popołudnie" nie poszło utartą drogą innych polskich produkcji, unikając miernoty i intelektualnego nadęcia. Niestety polskie wydanie DVD filmu jest dość skromniutkie. Mamy tylko sam film i to w nieco archaicznym już transferze obrazu i dźwięku. Dystrybutora należy pochwalić jednak za dodanie napisów (choć tylko polskich). Wydawcy polskich filmów zbyt często zapominają, że filmy lubią oglądać też osoby niesłyszące.